62ste Haarlemse Muggenronde dag 7, 25-08-2019

62ste Haarlemse Muggenronde dag 7, 25-08-2019

Pff, vandaag is alweer de laatste dag van deze Haarlemse Muggenronde, dan kun je maar een ding doen: Zorgen dat deze dag heeeeeeel lang duurt. Vroeger dan vroeg op weg dan maar naar Kennemerland, en zowaar ik ben een van de eerste, dat is nieuw maar wel leuk. Gewoon als ze binnen komen: Goedemiddag, wist je ook nog waar het was?. Maar dat heb ik natuurlijk niet gedaan. Als eerste gezongen voor de medewerker achter de bar staat want zij verjaarde net als een ander bestuurslid, dat beloofd taart vanmiddag, weet het zeker. Er werd mij door een ploegleider een kop koffie aangeboden, helaas was de koffie op en moesten de bonen nog geplukt, gebrand en gemalen worden. Gelukkig kreeg ik nog via een andere ingang een kop koffie, een van de bestuursleden. Hij heeft natuurlijk een korter lijntje met de dame achter de bar, wat heet zij zijn dan ook een echt paar anders genoemd een echtpaar.

Fluitsignaal voor de aller aller laatste keer en de medewerkersvergadering vangt aan. Waar wij met zijn allen de eerste week fris, fruitig en fier recht opzaten te wachten op de wijze woorden van de voorzitter, kan ik nu rustig zeggen dat we er allemaal wat gelaten bij zaten. Dat kan te maken hebben met het feit dat we ons realiseren dat de laatste dag is aangebroken, maar ik kan niet uitsluiten dat de vermoeidheid bij ons allen een hoofdrol speelt. Er wordt gewaarschuwd voor de brandende zon die zeker gaat komen vandaag, dat moet wel want ons land heeft het nationale hitteplan in werking laten treden. Deze hebben wij natuurlijk allemaal gelezen, staan hele wijze dingen in, zoals: Drink voldoende, blijf uit de felle zon en zoek de schaduw op voor koelte. Het is dat dit in het hitteplan staat anders wisten wij natuurlijk niet wat te doen met de stralende zon. De route werd uitgelegd en de verkeersregelaars weer strategisch verdeeld over het peloton. We kunnen gaan, nou ja naar beneden dan.

Een speciaal moment nog, samen met de voorzitter, echt waar, de krentenbollen halen voor de deelnemers. Met een zware tas volgeladen, ik hou er zo van als andere sjouwen, weer terug naar Kennemerland. Snel de auto sleutels gewisseld en opstellen voor het vertrek. En dan weer het signaal dat we gaan vertrekken voor de alllllllllllerlaaaaaaaatste keer naar de wielerbaan voor wedstrijden. Het aanwezige publiek wanhopig enthousiast klappen en juichen om toch vooral ook de vermoeide deelnemers nog enigszins op weg te helpen, je zag dat de deelnemers zich daarmee weer konden opladen. Er werd nog speciaal geklapt voor de bussen die volgde, hoe leuk is dat dan weer.

De verkeersregelaars fietsten de route ondertussen 6 x, spiedend naar weggebruikers die geen rekening willen houden met het peloton, zonder al teveel opstoppingen of onderbrekingen kwamen we aan op de wielerbaan. Zoals altijd werden de fietsen gehangen aan de hekken en hoppa naar de foerage voor een kop warme zoute bouillon. Sommige komen gelijk voor nog een beker. Hoe je dat bijhoudt? Gewoon, wij vragen de kinderen om de beker te bewaren als zij nog een beker willen vandaar.

De eerste wedstrijd wordt gereden, is weer met pylonen en een wip. Als je ziet hoe vakkundig de deelnemers de pylonen en Wip nemen dan denk je dat zij dit al jaren doen. Echt de behendigheid groeit in deze week, onze speaker spreekt dan ook meer dan eens zijn bewondering uit voor de deelnemers. Waar in het begin deelnemers nog wiebelend, tegen het omvallen aan, om de pylonen reed, gaan ze nu als volleerd deelnemer door het uitgezette parcours. Er wordt steeds geroepen naar de deelnemers: Recht over de wip. Een deelnemer roept voordat zijn ploegleider de aanwijzing kan geven: Ben ik recht voor de wip?. Het blijft een pracht gegeven dat waar deelnemers de eerste zaterdag elkaar heel zachtjes aanmoedigde met een kom op, je kan het, schreeuwen en rennen ze de longen uit het lijf. Je vraagt je bijkans af wat vermoeiender is fietsen of aanmoedigen. Maar dit is wel waar onze Muggenronde omdraait, met elkaar en voor elkaar.

 

Tussendoor werd de patat gebakken, per ploeg de bonnen inleveren en wachten op de speciaal ingevlogen patat bakker. Hij doet dit al jaren, ik weet niet beter. De dame van de kantine strooit er dan vervolgens haar betoverend lekkere patatkruiden over en dan heb je een patatje. Je vergeet gewoon nog dat je met je ploeg een ploegenrit hebt. Als je zo geniet dan vergeet je dus alles en iedereen om je heen. Maar gelukkig werden de ploegen, wreed dat dan weer wel, achter de patat vandaan gehaald omdat zij aan de start moeten verschijnen. Een andere ploegleider liep als een groot heerser, zeg maar Cesar, spiedend naar zijn ploeg, met duidelijke en dwingende taal verzamelde hij ze voor de wedstrijd. Aan oponthoud doet de Muggenronde niet, of er moet een helikopter willen landen.

Tja en dan verzamelen voor het jury hok voor de truienuitreiking. Het was zeer spannend want wie gingen er straks rijden in de bollen en de echte Muggen truien. De ene na de ander bol werd naar voren geroepen door de prijsuitreikster (geen bestaand woord maar vanaf nu wel, en de truinen aangetrokken. Ik moet zeggen het staat ze bijzonder goed dat wit met rood. Nou de Muggen waren natuurlijk al bekend, die waren, in de laatste dagen zeker, niet te verslaan. De familie persfotograaf, belangstellende persfotograaf, sponsor persfotograaf en niet te vergeten de pers fotograaf van de krant waren aanwezig om een foto deze 10 deelnemers te maken. Er werd nog niet om een handtekening gevraagd. Na deze foto kan de aller aller allerlaatste wedstrijd van deze week beginnen. De ploegen wedstrijd, hier kan het verschil nog echt gemaakt worden, dit is zo spannend dit jaar. Ik hoorde verschillen van 0,0012 sec. je verzint het gewoon niet.

In omgekeerde volgorde van ploegen klassement wordt er gestart. Met zijn vijven een de grote ronde fietsen, als de derde over de finish is stopt de tijd. De ploegen die beginnen staan als laatste in het klassement. Maar dat zegt de deelnemers niets, ze willen alles geven en hopen nog veel tijd te kunnen winnen. Alle ploegen zijn voor de wedstrijd gegaan. Dat betekende dat er steeds drie renner over de finish kwamen gevolgd door de twee laatste renners. We zien ook steeds jonger fans om de kinderen aan te moedigen, dat verdienen ze ook allemaal FANS. Staande ovaties ( ok we hebben geen tribunes, maar als die er waren ging het publiek staan, weet het zeker) voor de jonge deelnemers per ploeg die als eenzame fietser over als laatste over de finish komen. Naarmate de ploegen aan start komen die hoger staan in het klassement gaat het steeds fanatieker. Soms denk je wel eens, zouden ze stiekem een motortje ingebouwd hebben. Wat gaat het hard, er zijn deelnemers bij die alles maar dan ook alles hebben gegeven, zijn gewoon helemaal op. Gelukkig komt dan de EHBO om ze te koelen met water en natte doeken. Dit vind ik persoonlijk het mooiste, alles geven, totaal verzuurd om toch maar met je ploeg de winnende tijd neer te zetten. Zoals altijd is het niet de bedoeling dat de tijden aan de ploegen worden doorgegeven, dit om de spanning erin te houden. En dan is echt het einde aangebroken van deze week op de wielerbaan en stellen we ons op voor vertrek.

Op de parkeerplaats bij Assema de fietsen stil gezet en ons ijsje gekregen. Gewoonweg heerlijk zo een ijsje, zo welverdiend zeker met de hitte wij cadeau hebben gekregen. De volgauto’s moesten doorrijden naar de parkeerplaats bij de molen, en daar kwam iemand rennend onze ijsjes brengen. Hoe bedoel je service?. Nadat iedereen zijn ijsje op had, weer onderweg voor het allerlaatste gedeelte en de allerlaatste keer rijden in peloton. Maar ondanks dat alles goed was afgedekt door de verkeersregelaars kwam er een zwarte Ram tussen de auto’s in rijden. Het peloton was inmiddels de bocht om en wij van de volgauto’s konden niet goed doorrijden. De bestuurder van de Ram, negeerde de tekens van onze verkeersregelaar en wilde ook met grote snelheid langs het peloton. Maar dat zal nooit gebeuren als onze verkeersregelaar, die ook nog als BHV-er op de fiets mee rijdt. Hij besliste zeer kordaat en op zeer professionele wijze dat het peloton STIL moest staan. Kort, krachtig deed hij deze melding via de portofoon.

Zoals elk jaar stond de prijzentafel weer te fonkelen en schitteren in het spaarzame late zonnetje. Wat zijn ze weer mooi en wat kijken de kinderen hun ogen weer uit. Als eerste zou ik willen dat elke deelnemer een prijs kreeg, in mijn ogen is elke deelnemer een winnaar. Voor het elke dag vroeg opstaan, mee rijden, rijden voor wat je waard bent en zonder morren en zeuren meer dan 280km weggetrapt. Ik geef het je te doen het is niet niets. Maar ja het is en blijft daarentegen ook een echte wedstrijd. Dus er zijn nu eenmaal grote, grotere en zeer grote bekers te verdelen. En wat ik persoonlijk ook heel erg leuk en verdiend vind is dat onze langst fietsende ploegleider de medewerkers prijs heeft mogen ontvangen. Hij liet nog een kaartje lezen van een van zijn deelnemers dat was zo ontzettend lief geschreven dat wij allen zowat tranen kregen, daar doen wij het namelijk alleen voor. Daarvoor zetten wij ons met zijn allen een hele week belangeloos is. De bedankjes voor de ploegleiders van de deelnemers en visa versa vliegen ons om de oren. Als alle deelnemers weer met een stevige knuffel, dikke kus of High Five hebben gekregen de laatste groet “volgend jaar weer bij mij in de ploeg”? Dan is het echt voorbij.

Alhoewel, de voorzitter zou nog een rap doen dus wij als medewerkers kunnen nog niet weg. Het is een feestje geworden waar nog heel lang over gesproken zal worden, wat een feest. En toen de rap, als dat geen hit gaat worden weet ik het niet meer, gelukkig hebben we de beelden nog. Verguld van trots dat ik bij deze Muggenronde hoor. En dan nu het allerlaatste wat ik tik:

Sponsors, deelnemers, medewerkers, ploegleiders, opbouwers, afbouwers, broodjesmakers, fourage in laders, kantine medewerkers, bij-zij-rijders, bovenal mijn maatje ploegleider van drie ploegen/verkeersregelaar en BHV-er, Bos, en iedereen die ik vergeet op te noemen DANK JULLIE WEL. Ik vond het een topweek, zoals een moeder tegen mij zij: “ongelofelijk dat jullie het voor elkaar krijgen met zijn allen dat het een echte groep wordt binnen een week, wanneer zijn jullie bij elkaar want ik wil wat doen voor jullie”. Kijk dat zijn de leuke opmerkingen toch, waardering dat haar kind een topweek heeft gehad, en volgend jaar weer mee wil doen.

Het is weer voorbij, een mooie geweldige week en wat mogen we dankbaar voor het weer zijn. We zitten al weer vol plannen voor volgend jaar, heb er nu al zin in. Love You all.